O fillo de Fin Negan

Un cazador de velaíñas
sobrevoaba as luces de Manhattan,
cando o fillo de Fin Negan
saíu do pub Mehari
en Vimianzo.
No Mar de Fóra encallou un barco
cargado de acordeóns.
Un barco de laranxas.
Un barco de animais da selva
para o zoo de Londres.
O león da Metro Golden Mayer
ía en realidade para o Phoenix Park,
en Dublín.
Deixou as pegadas no areal do Trece.
Pasou a Serra da Pena Forcada.
Guiouno a estrela vermella
do repetidor de televisión.
Subiu ao esquinal
do muro verde da rúa do Candil
e ruxiu:

-¡ Caeu, caeu Babilonia, a grande!
Desde a Fonte dos Cabalos,
o cazador de aléns escudriñou
as doce aldeas do val,
os doce candelabros de Soneira,
e logo acelerou pola recta de Ogas.
O fillo de Fin Negan quería falar co pai
no camposando de Vilar
pero tiña medo que lle preguntara polo can.
¡Esas teimas dos mortos!
Así que chamou ao programa de madrugada,
onde os panadeiros contan chistes
e os gardas de seguridade piden cancións de amor.
O fillo de Fin Negan, nunca cabina.
O león da MGM que uliscou as ovillas soñadoras de Irroa.
O cazador de anxos que utiliza un scanner.
Vintecatro anciáns ao acordeón no Pórtico do Mar de Fóra.
Continuará.

(MANUEL RIVAS, Costa da Morte Blues; 1995)

As terras de Vimianzo foron motivo de inspiración para diversos escritores, que souberon encontrar nestas paraxes a esencia literaria dun pobo cunha inxente bagaxe cultural e histórica. Autores de diferentes épocas situaron a súa obra nas terras vimiancesas.

A continuación preséntanse algunhas citas literarias nas que aparece Vimianzo, xa sexa como trasfondo espacial ou ben como tema principal.